Kelly z zestawu Barbie Mother Goose 2002

To pani pedagog szkolna:

A to mama gęś - czyli ja?

To było a propos wczorajszej rozmowy w szkole. Nie mogłam sobie odmówić...
A teraz lalka.
Nazwa zestawu może kojarzyć się lekko dwuznacznie.
Oczywiście, to nawiązanie do bajki dla dzieci, ale ponieważ w języku angielskim pojęcie "silly goose" funkcjonuje i oznacza to samo, co w polskim, moje pierwsze skojarzenie poszły tym tokiem: wreszcie Barbie jako matka.... ale czemu jest gęsią?
Tymczasem chodzi tylko i wyłącznie o bajkę.
Uprzedzę pytanie Szarej Sowy - tak, była załączona książeczka. Prawdziwa. Z krótkimi wierszykami:

A to już laleczka - ma śliczne ubranko - delikatną, haftowaną bluzeczkę. Poza tym w zasadzie nic specjalnego, jak wiele innych Kelly. Ale ją lubię: 

Wracając do spotkania z pedagogiem szkolnym - miała rację Ewa z Porcelanowych Lal - nikt mi nic nowego o moich dzieciach nie powiedział.
Wrażenie pozostało dość nieprzyjemne.
Pani pedagog zaczęła od pretensji, że dzieci mają bardzo dużo nieobecności i czy my się przypadkiem nie wymigujemy od obowiązku szkolnego?
R. niepotrzebnie wspomniał, że czasem nieobecności są dłuższe, bo córka wciąż jeszcze choruje i w takiej sytuacji zdrowi już chłopcy nie mogą jeszcze pójść do szkoły.
Ale co za problem, przecież mamy 15 minut od szkoły.
Skoro mieszkamy 15 minut od szkoły, to znaczy, że mogę chorą córkę zostawić samą w domu i pójść odebrać synów?
Pani pedagog jakoś nie mieści się w głowie, że można nie mieć rodziny w mieście, w którym się mieszka, ojczym i znajomi zwykle pracują, i nikt z pracy się nie zwolni, żeby zostać z moim dzieckiem.
Po pierwszej konfrontacji pani pedagog oddała pałeczkę pani wychowawczyni, twierdząc, że ona nic więcej o chłopcach nie może powiedzieć, bo ich NIE ODRÓŻNIA.
Pani wychowawczyni jest niewątpliwie osobą bardziej zrównoważoną, ale za to zwolenniczką długich monologów. No, po prostu kobieta zaczyna mówić i przestać nie może. Chciałoby się coś odpowiedzieć na jej spostrzeżenia, zaprzeczyć, przyznać rację, podsunąć rozwiązanie... a tu nie ma jak, bo kobieta nie robi nawet przerw, żeby pooddychać.
Wyniosłam nieprzyjemne wrażenie, że większym problemem od niesłuchania i nierozumienia jest "inność" moich synów czyli ich dłuższe włosy, maskotka, którą nosi do szkoły jeden z nich oraz ich POCHODZENIE.
"Bo wie pani, wielowiekowe zadawnione konflikty pomiędzy naszymi narodami" (to kolejna wybitna wypowiedź pani pedagog)
Chyba najwięcej sensownych uwag miała do powiedzenia trzecia pani - młoda i dość sympatyczna psycholog. To ona jedna prowadziła dialog na temat, zadawała pytania, słuchała odpowiedzi i starała się znaleźć rozwiązania.
Mam wrażenie, że pozostałej dwójce pań chodziło tylko o to, abyśmy postarali się o odroczenie pójścia chłopców do pierwszej klasy i problem z głowy.
A sam ten fakt naprawdę niczego nie zmieni.
R. podsumował rozmowę, że czuł się jak na targu wśród przekupek i pewnie miał rację. Ja potrafię się w taką konwencję wpisać i nie mam skrupułów, żeby przerwać komuś w pół zdania albo zaintonować tonem lekko podniesionym "proszę dać mi skończyć". R. potrzebuje trochę więcej czasu, żeby ułożyć poprawne zdanie po polsku i raczej nie miał szans. Stwierdził, że gdyby w jego dzikim kraju, na stepie, spotkania plemienne odbywały się w ten sam sposób, to dawno już powiesiliby szamana ;-)
Do dziwactw lalkowych wrócę w następnym poście.