Elvis żyje! Tommy Elvis Giftset 2003 oraz opowieść z piekła rodem.

Choć do postaci Króla Rocka odnoszę się z dużą dozą niechęci, jest mi obca zarówno pod względem muzycznym, jak i stylistycznym, stałam się właścicielką takiego małego chłopca:

Tommy pochodzi z kolekcjonerskiego zestawu z 2003 r. Choć jego ubranko jest dość kontrowersyjne, spośród dwóch pozostałych chłopców z zestawu ten malec wydał mi się "najlżej strawny":

Chłopiec ma męski odpowiednik pod postacią tego oto Kenika:

Nie, to temu Panu już dziękujemy...

Stroje Kena i Tommy'ego nawiązują do znanego przeboju Elvisa Presleya i filmu z jego udziałem "Jailhouse Rock"
Chłopaczek ma zginane nóżki i potrafi nieźle wywijać:

Popełniłam lalkowe zberezeństwo i zmyłam Tommy'emu bokobrody, bo bardzo mi się nie podobały. Sam chłopiec ma dość ciekawą, egzotyczną urodę i poważnie myślę o przerobieniu go na... małego diabełka.
Dlaczego akurat na diabełka?
Bo odkąd przeczytałam post u Natalii Tadry o lalkowym niebie, prześladuje mnie myśl o lalkowym piekle. Jak wygląda? Czy lalkowe piekło to dostać się w łapy małej właścicielki - przeżuwacza stóp albo fryzjerki - amatorki? Czy może coś gorszego?
Przypomniało mi się zdarzenie, które miało miejsce wczesną jesienią, w parku. Choć moja córka preferuje pojazdy wszelkiego rodzaju, tym razem na spacer zabrała ze sobą Evi. Lalka doświadczyła tego niebywałego zaszczytu, ponieważ miała bluzeczkę z wizerunkiem Hello Kitty.
Dziecię moje siedzi sobie i usiłuje Evi rozebrać. Bo "Emme cce kota" (Emma to imię mojej latorośli).
Starsza pani siedzi sobie na ławce obok i obserwuje. Wreszcie nie wytrzymuje i pyta bardzo grzecznie "Ja panią bardzo przepraszam, ale czy córeczka nie za mała na taką laleczkę? Urwie głowę albo coś złego niechcący zrobi?"
Zwykle nie nawiązuję rozmów "piaskownicowych", ani z matkami, ani z babciami. Jestem osobą introwertyczną, a nie zawsze błyskotliwe komentarze przerabiałam z podwójnym natężeniem, kiedy woziłam w wózku dwóch małych chłopców. 
Perełką z tamtych czasów było pytanie: "O, bliźnięta, ja marzę o bliźniakach, jak pani to zrobiła?"
Metodą tradycyjną.
Mina mojej rozmówczyni - bezcenna :-)
Ale to pikuś oczywiście, nie mam nic przeciwko zaglądaniu do wózka, uśmiechaniu się, miłym komentarzom. Wkurzały mnie i wkurzają pytania obcych osób o sprawy moim zdaniem intymne, jak poród czy karmienie piersią, fizjologia różnego rodzaju, wreszcie dobre rady, o które nikt nie prosi i dołujące porównania z rodzaju "O, ma jeszcze pieluszkę, mój wnuczek chyba młodszy i od dawna już bez". I wreszcie "O, trójka dzieci, dzielna pani jest". 
Dzielna to bym była, gdybym wyszła na spacer do parku z trzema lampartami.
Cóż, wracając do tematu, gdyby tamto pytanie nie dotyczyło lalek, pewnie zbyłabym zimnym spojrzeniem.
Ale że dotyczyło, wyjaśniłam spokojnie, że dziecię nie ma takich skłonności, a poza tym ja pilnuję, bo lalki lubię, szanuję a nawet zbieram. 
Zbiera Pani?
Zbieram. Właśnie takie małe. Nie, nie takie. Trochę inne, ładniejsze.
No to starsza pani rozpoczyna opowieść o tym, jak to znalazła w pobliskiej ciucharni kilka takich małych lalek. Nie, nie takich. Ładniejszych. Jedna miała śliczne, ciemne włoski i ładną sukieneczkę, zupełnie nie zniszczoną. To wzięła dla wnuczki.
Kelly???
Włączyły mi się wszystkie kontrolki w mózgu. 
Kelly w SH? 
Gdzie???
Z parku wróciłam bogatsza o adres tego SH (gdzie jak dotąd udało mi się wyhaczyć tylko dwa kloniki i pociąg od Simby, ale nie bywam regularnie) oraz o smutną historię, którą opowiedziała mi starsza pani.
Bo kupioną w SH lalkę oczywiście umyła, ubranko uprała, zawiązała nową kokardę na włosach i zaniosła wnuczce. Błędem było, że opowiedziała, skąd ma. Dziewczynce oczy się zapaliły na widok takiej ślicznotki, ale w tym momencie wkroczyła jej matka, lalkę za włosy i do kosza na śmieci.  Bo nie po to ona i jej mąż pracują, żeby ich dziecko bawiło się zabawkami ze szmateksu! Przecież to śmierdzący syf i siedlisko bakterii!
Starsza pani nie chciała kłótni z synową i odpuściła.
Może tak właśnie wygląda lalkowe piekło - dostać drugą szansę, czyste ubranko, nową kokardę do włosów, a potem tak po prostu, bez żadnego powodu - trafić na wysypisko?