Kelly Holiday Sisters 1999

Tą laleczkę bardzo chciałam zaprezentować na tle śniegu. Ale zaczynam poważnie obawiać się, że musiałabym czekać rok.
Tygodniowy atak zimy, który miał miejsce w grudniu, spędziliśmy zasmarkani w domu.
Jak dotąd się nie powtórzył.
Dzieci codziennie wstają i pytają o śnieg. Na początku stycznia zapewniałam, że niebawem spadnie. Teraz mówię, że może jeszcze spadnie.
Oto Kelly z zestawu z Barbie i Stacie - Holiday Sisters z 1999 r. Zachowała oryginalnego misia i zdejmowany kaptur obszyty futerkiem:

Zdjęcie zestawu z ebaya:

W dalszej części postu będzie właśnie o dzieciach i o moich dylematach związanych ze szkołą, więc kto nie chce - niech nie czyta.
Może na początek nadmienię, że nie zamierzam nikogo obrażać. Zwłaszcza nauczycieli.
Spotkałam w swoim życiu kilku wspaniałych, mądrych nauczycieli.
Niestety, kilku. Kilku na tle wielu nijakich i sporej, niestety, grupki takich, którzy nauczycielami być nie powinni.
Ale to moje doświadczenia. Cóż, takie były czasy. Nauczyciel mógł wrzeszczeć, obrzucać epitetami, sadzić złośliwe komentarze.
Teraz jest inaczej. Można by powiedzieć, że nauczyciel ma o wiele trudniej. Nie mogą mu puścić nerwy, a przecież jest człowiekiem, ma jakieś granice wytrzymałości nerwowej.
Dostaliśmy wezwanie do szkoły na rozmowę z pedagogiem.
Wiem, dlaczego. Chłopcy nie słuchają. Biegają po sali, kiedy trzeba siedzieć i słuchać. Nie kończą zadań. Albo wprost odwrotnie - chcą coś skończyć, a tu trzeba przerwać, bo trzeba zejść na śniadanie. Plus ich kłopoty językowe.
Szkoła nie ma z nimi łatwo.
Obie panie wychowawczynie sugerowały, żeby pozostawić ich w zerówce na drugi rok.
Tyle, że szkoła teraz takiej decyzji nie podejmuje, podejmują ją rodzice.
Trzeba pójść do stosownej poradni po stosowne zaświadczenie.
A ja nie chcę tego robić. Jeszcze nie.
Miało być bezstresowo. Miały być dogodne warunki dla pięciolatków. Dyscyplina w szkole musi być, ale czy już od zerówki? Pięć i pół godziny spędzane w szkole to dużo. Pięć i pół godziny wymuszonych, zaplanowanych zajęć dla dziecka, które ma żywy temperament i przyzwyczajone jest do swobody - to tortura.
Przyznam, że ostatnie dwie rozmowy z panią wychowawczynią trochę mnie zdeprymowały.
Problem numer jeden - przedstawienie z okazji Dnia Dziadka i Babci.
"Czy pani chce, żeby chłopcy brali udział w przedstawieniu? Tylko, żeby zachowywali się poprawnie, bo sama pani rozumie, będzie cała sala zaproszonych babć i dziadków, nie chcielibyśmy, żeby zepsuli nam przedstawienie" Pół metra od nas moi synowie ubierali buty... w domu oświadczyli, że brać udział w przedstawieniu nie chcą. Też bym chyba nie chciała, gdyby ktoś z góry zakładał, że sprawię kłopoty.
Problem numer dwa - maskotka mojego syna. Wczoraj ją zgubił. Pani mi się żaliła, że musiała przerwać zajęcia, żeby ją odszukać. Znalazła wciśniętą za plecaki. Może brat mu złośliwie schował? Nie, nie ma takiej opcji. Może inne dziecko? Może po prostu sam tam zostawił i zapomniał.
Lepiej, żeby nie nosił. Nie, takiej opcji też nie ma. To jego pies - obrońca, pies - towarzysz, pies - strażnik.
Ludzie zabierają ze sobą maskotki na maturę! Fakt, że nauczyciel nie musi ich szukać. 
Chciałoby się powiedzieć - chcieliście mieć pięciolatki w szkole - to macie.
W kwestii nieposłuszeństwa i nie dokańczania zadań rozmawiam z dziećmi i ich argumentacja mnie powala. Oni nie robią czegoś nie dlatego, że nie rozumieją poleceń. Oni nie widzą sensu. Pytają "po co" i nie dostają odpowiedzi. Po co ma napisać wiele takich samych literek? Żeby ćwiczyć rączkę. A to nie można ćwiczyć pisząc różne literki? Po co ma pokolorować na czerwono tylko trzy przedmioty na obrazku? Dlaczego nie można wszystkich i na różne kolory? Żeby pani wiedziała, że umie liczyć. No, to on pokaże, że umie liczyć, o, na palcach, ale pokoloruje wszystkie. Przecież zawsze powtarzałam, że najładniejsze są kolorowe obrazki.
Fakt, powtarzałam.
Czy świadczy to o ich niedojrzałości szkolnej?
Może raczej o mojej. Zawsze starałam się uzasadniać im swoje żądania i pozwalałam podejmować decyzje, co chcą robić. Nie, nie jestem zwolenniczką bezstresowego wychowywania. Jestem nerwowa i potrafię się wydrzeć. Przeważnie potem żałuję. Ale uważam, że skoro rodzic może powiedzieć dziecku, że teraz jest zajęty i zajmie się jego problemem później,  to samo może powiedzieć dziecko. "Posprzątam później, bo teraz kończę rysować". "Zjem za chwilę, bo właśnie składam auto z klocków". I rodzic powinien to uszanować.
Miałam podobny problem na początku szkoły podstawowej - trudno mi było się skupić, nie słuchałam, co pani mówi, zamiast wykonywać zadania - rysowałam w zeszytach lalki i ubranka dla nich.
Moja matka po którejś uwadze na ten temat wprowadziła bardzo restrykcyjny system karania za każdą gorszą ocenę i każdą skargę na moje zachowanie.
Przez całą szkołę podstawową uczyłam się dobrze i nie było problemów z moim zachowaniem.
Ale szkoły nigdy nie polubiłam.
Nie chciałabym, żeby moim synom szkoła kojarzyła się z przymusem i dyscypliną. Chciałabym, żeby zdobywanie wiedzy było dla nich przyjemne i ciekawe, żeby było - jak tytuł podręcznika dla zerówki "przygodą z uśmiechem"
Ale naprawdę nie wiem, jak pogodzić moje przekonania i interes szkoły.
Może rozmowa z panią pedagog w tym pomoże, a może tylko namnoży pytania i wątpliwości.