Z cyklu "uratuj księżniczkę". Kelly Magic of Pegasus 2005

Przerobiłam kolejną księżniczkę na zwykłą dziewczynkę.
Było tak:

Zdjęcie w pudełku ze strony lilfriends.net:

To Kelly Magic of Pegasus z 2005 r. Najbrzydsza z serii. Dużo różu i połysku, brokatowy makijaż, wściekle różowe pasemka we włosach. I całkiem ładne fiołkowe oczy. 
Brokat usunęłam, różowe cienie musiały zostać, bo musiałabym usunąć również rzęsy... Różowe pasemka zamierzałam również usunąć - ale oznaczałoby to wycięcie połowy włosów. Jednak nie.
Panna okazała się dobrym materiałem do pokazania kurteczki, którą dostałam wraz z którąś z moich Kelly.
Nie jest to oryginalna kurteczka Mattela, nie sądzę też by należała do jakiegoś klona. 
Kurteczka jest uszyta bardzo starannie na maszynie, to prawdziwy majstersztyk. Wykonana z materiału zamszopodobnego, z nitami i frędzlami. 
Oto księżniczka po godzinach, w wersji hippie:

Czytałam o Waszych utarczkach z ochroniarzem w Arkadii. Tak się złożyło, że mnie również trafił się ochroniarz - formalista w wieku emerytalnym, na krakowskim dworcu autobusowym.
Sytuacja absurdalna.
Odprowadzaliśmy połowę naszych gości na autobus. 
Autobus dalekobieżny, przejeżdża przez cztery państwa. 
Miało być 15 minut, a potem spacer do rynku, były trzy godziny czekania, czy autobus w ogóle odjedzie, bo się zepsuł. 
Nie mógł ruszyć. 
Dwudziesty pierwszy wiek, duże miasto, środek Europy.
Kierowca obnażył muskularny tors, wziął dwa małe dywaniki (które jak rozumiem miał na tę okoliczność), duże kombinerki i wlazł pod autobus. Rozpoczęło się monotonne stukanie, które po niecałych trzech godzinach zaowocowało wymontowaniem czegoś (mój mąż twierdzi, że był to fragment układu hamulcowego).
Autobus odjechał... i, o dziwo, dojechał.
Ale wróćmy do momentu, gdy jeszcze stał.
Podczas, gdy pasażerowie autobusu i ich odprowadzający jak sępy krążyli wokoło, ja wypatrzyłam kącik dla moich nudzących się dzieci na terenie dworca autobusowego. Zabrałam ze sobą narzeczoną mojego pasierba i udałam się do owego przybytku, oklejonego etykietami, jakie to miejsce przyjazne najmłodszym.
Wiecie, co mam na myśli? Dywanik, mały stolik i krzesełka, tablica do rysowania, klocki w pojemniku, plastikowe żołnierzyki, książeczki i trochę innego śmiecia.
Z przewagą śmiecia. 
Wszystko to nie myte i nie odkurzane chyba od zeszłego roku, kiedy to miejsce zdobyło owe nagrody i wyróżnienia. 
Ale syn z uporem maniaka usiłował skręcić skomplikowaną konstrukcję z połamanych klocków i niekompletnych plastikowych śrubek.
A córka wypatrzyła jakąś różową nakrętkę od słoika i stoczyła o nią bój z inną trzylatką.
No, nie ma rady, trzeba chwilę posiedzieć.
Siedzimy.
Słuchamy jak starsza pani awanturuje się o zwrot pieniędzy za sprzedany jej bilet na autobus z miejscem, którego w ogóle w rzeczonym autobusie nie było
Reakcja pań w okienkach: najpierw zostają zamknięte kasy, następnie informacja.
Ochroniarz w wieku emerytalnym interweniuje i wyprasza starszą panią.
A potem nie ma już co robić i zauważa nas.
Siedzimy w ogródku, który przeznaczony jest dla dzieci. Nie wolno! Tam są krzesła dla rodziców i opiekunów. Tutaj powinny przebywać wyłącznie dzieci.
Narzeczona mojego pasierba tłumaczy spokojnie, że pilnujemy dzieci, zwłaszcza najmłodszą, żeby czegoś nie wzięła do ust, bo tu strasznie brudno.
"To trzeba dzieci karmić, wtedy nie biorą do ust" - odszczekuje starszy pan.
Pan strzeliwszy ten odkrywczy komentarz odszedł, my też wkrótce zwinęłyśmy żagle, bo miejsce było naprawdę brudne i beznadziejne, lepiej już krążyć przy autobusie. 
Cóż, można by skonkludować, że niektóre firmy powinny poważnie rozważyć sens zatrudniania ochroniarzy z demencją, która skutkuje przerostem formy nad treścią i skutecznie odstrasza klientów/konsumentów/pasażerów.
Ale to byłoby duże uproszczenie.
Bardziej stosowną konkluzją wydają mi się słowa Poety, które zawsze nasuwają mi się w takich okolicznościach: "A to Polska właśnie"...