My Pretty Girl. Klonik Chelsea i jej koń.

Odkryłam, że mieszkam w pobliżu:
a/ hipermarketu, w którym sprzedawane są różne rodzaje kloników dzieci Barbie
b/ sklepu Toys R Us.
Eureka! Oto skutek:

Koło tej panienki chodziłam kilka tygodni. Jej buzia wpadła mi w oko, choć od początku zdawałam sobie sprawę z jej niedostatków. Jak na klona była dość droga, prawie 40 zł. W końcu nadarzył się pretekst - wybrałam się kupić wymarzone czołgi dla synów, to dla córki też coś trzeba było znaleźć. Delikatnie zasugerowałam dziecku tę pannę. Moje najmłodsze dziecię ma fazę "na konie", więc połknęła haczyk i wierzchowcem będziemy musiały się podzielić. A raczej ja będę musiała cierpliwie przeczekać czas, kiedy koń z córką śpi i chodzi na spacery. 
Tył pudełka sugeruje, że My Pretty Girl występuje w dwóch wariantach: amazonka i królewna. 

Koń jest w sumie całkiem niezłej jakości, jeśli pominąć wychodzące przy czesaniu włosy z grzywy (mam nadzieję, że z czasem odkryję jak wierzchowca otworzyć i będę mogła to jakoś uzupełnić). Laleczka prezentuje się nieco gorzej. Klon to też lalka i nigdy nie miałam w tej kwestii większych kompleksów, tylko czasem trochę przykro, kiedy patrzy się na ewidentne niedostatki takich małych sierotek. Buzia My Pretty Girl jest mocno inspirowana twarzą mattelowskiej Chelsea - poniżej porównanie:

Włoski - klasyka gatunku, czyli rootowane tylko dookoła czaszki, przy próbie uczesania laleczki w inną fryzurę - prześwituje łysina. My Pretty Girl jest bardzo chuda (grunt to oszczędność materiałów). Ma też, w odróżnieniu od Chelsea, wyraźnie zarysowany biust. Stópki i dłonie bardzo drobne, wszystkie buty z niej spadają, nawet takie całkiem malutkie, od Nikki z serii Happy Family.
Jej oryginalne obuwie to niestety ciężkie nieporozumienie - miniaturowe buty do konnej jazdy na szpilce (?!), tak wąskie, że noga wchodzi do nich tylko dzięki rozcięciu z tyłu i tylko do 2/3 długości. Lalka nie ma szans w nich stanąć i zyskuje (nieproszone) 1,5 cm wzrostu. Oryginalne ubranko podobnie - niezbyt ciekawe i fatalnie obszyte, niewykończone spodnie popruły się dotkliwie przy drugiej próbie ubierania. Panna dostała ubranko (chyba) po Evi, trochę za duże, ale przynajmniej solidne. Brak artykulacji nóg powoduje, że lalka siedzi na rumaku tylko w dość specyficzny sposób, to znaczy butami sięga oczu wierzchowca, o właśnie tak:

Tak, wiem, że siodło powinno być założone odwrotnie, ale wtedy lalka zupełnie się na nim nie trzyma.  Poza tym - fakt, że strzemiona znalazły się na pupie konie nie ma najmniejszego znaczenia, bo panna i tak nie jest w stanie do nich sięgnąć ;-) 
Podsumowując, lalka i koń są niestety zupełnie niekompatybilne. Mam nadzieję, że niebawem z większym powodzeniem uda mi się wsadzić na wierzchowca moją Shelly - amazonkę (o tą właśnie)