Carla

Dziś pierwszy dzień wiosny, niestety ponuro i zimno. Wczoraj słońce zaglądało do okien, choć ciepło też było złudne. Wyszłam z lalką do ogródka, jakby przewidując, że dzisiaj marne oświetlenie uniemożliwi zrobienie zdjęć.
Przedstawiam Carlę - ciemnoskórą koleżankę młodszej siostry Barbie - Tutti - z lat 1966/1971:

Widziałam ją na blogu Kidy (tutaj), zakochałam się w tej, którą zaprezentowała Urszula Cz. Nardello (tutaj)
Moja nie ma grzywki, co zdaje się, było rzadką cechą i okazało się sporym problemem przy próbie bardziej ścisłej identyfikacji. 
Ta 16-centymetrowa laleczka, podobnie jak Tutti, ma ciałko odlane w całości, a artykulację zapewniają jej wtopione druciki. Ręce i nogi zginają się dość sprawnie, choć ręce zachowują trochę nienaturalne wygięcie wewnętrzną stroną dłoni na zewnątrz, lalka pochyla się w pasie, ale niestety nie jest w stanie usiąść. 

Włosy ma niestety trochę podniszczone, na dodatek w tamtych latach Mattel raczej skąpił na owłosieniu. 
Sygnowana 1965. 
Niestety, nie udało mi się znaleźć jej zdjęcia w pudełku i oryginalnym stroju. 
Sukienko - tunikę i beret nosi od Tutti. Sukienka jest bardzo krótka i odsłania pupę, więc dostała spodenki 3/4, może z czasem postaram się dla niej o czerwone rajstopki, jak na zdjęciu poniżej, ale będzie to pewne wyzwanie krawieckie, rajstopek jeszcze dla nikogo nie szyłam.

Zainteresowanych Tutti, jej bratem Toddem i koleżanką Chris - zapraszam tutaj. 

Mój syn ma podejrzenie o nietolerancję laktozy. Na skutek uszkodzenia nabłonka i kosmków jelitowych spowodowanego infekcjami rotawirusowymi. Mam nadzieję, że jest to stan przejściowy. W piątek drugi z synów wymiotował w drodze ze szkoły do domu, a ten pierwszy - wieczorem. Dziś obaj wciąż bardzo osłabieni. Znowu! Łudzę się nadzieją, że to było zatrucie czymś, co zjedli w szkole, a nie początek kolejnej infekcji. 
Próbowałam rozmawiać o tym ciągłym chorowaniu z innymi matkami i czuję się jakbym mówiła w jakimś nieznanym, niezrozumiałym języku. Moje pytania, co możemy zrobić, by dzieci mniej chorowały są irytujące i niepotrzebne. 
O tym, że inne dzieci chorują wiem, bo umiem policzyć z ilu uczniów składa się klasa moich synów. Ale słyszę, że "to tylko przeziębienie, ona/on często się przeziębia" (to skąd u diabła biorą się wirusy u moich dzieci?) a większym problemem jest dwutygodniowa nieobecność pani do francuskiego ("bo przecież nie zdąży zrealizować programu do końca roku") albo jak pogodzić zajęcia dodatkowe ze zmienionym planem godzin w szkole.
Czuję się jak kosmitka, gdy na pytanie "czy pani też przerabia z dziećmi w domu program, kiedy są chore? Ja kupiłam dodatkowy komplet podręczników" odpowiadam przecząco.
Nie, nie przerabiam. Pozwalam im odpoczywać, nudzić się, bawić, oglądać bajki. Przecież to dopiero zerówka, nie klasa maturalna!
Zawsze wydawało mi się, że zaległości w nauce można nadrobić, a kłopoty ze zdrowiem w dzieciństwie mogą odcisnąć piętno na reszcie życia. Ale oczywiście jestem przeczulona i wietrzę teorie spiskowe.
Wszystko przez to, że w dzieciństwie nie chodziłam na zajęcia z umiejętności społecznych, uczyłam się ich na podwórku.
Dlatego pewnie do dziś mam ochotę niektórym osobom przygrzmocić, a jeśli nie - to chociaż porządnie nimi potrząsnąć.
Ale pewnie nie wpłynęłoby to pozytywnie na umiejętność słuchania ze zrozumieniem.
Czy Wam oczekiwanie na wiosnę (mam na myśli tę prawdziwą, ciepłą, zieloną, nie tylko kalendarzową) też dłuży się tak niemiłosiernie?