Tommy AA as Ivan the Porcupine Swan Lake 2003

W niedzielę pogoda była wciąż letnia, więc wreszcie udało mi się wyciągnąć rodzinę na kiełbasę w plenerze.
Przede wszystkim udało mi się odciągnąć R. od naprawiania mojego komputera, co robi już nie pierwszy raz i niestety pomaga to tylko doraźnie, wkrótce komputer znowu zaczyna szaleć -  wyłącza się przy byle przeciążeniu. Nie myślcie, że mój mąż to jakiś domorosły ekspert od wszystkiego, co to wszystko naprawia, a jeszcze więcej psuje. Zawodowo R. jest inżynierem oprogramowania, niejeden laptop rozkręcał już do stanu flaki na wierzchu, więc jak twierdzi, że to po prostu kiepski laptop, to zaczynam w to niestety wierzyć. I wszystko byłoby ok, każdemu może się zdarzyć nietrafiony zakup laptopa, gdyby nie fakt, że na przestrzeni ostatnich lat moją ofiarą padły trzy inne komputery z różnych przyczyn. A pecet, którego latem przywiózł mój dorosły pasierb dla swoich młodszych braci wczoraj zaczął się niepokojąco przegrzewać... chyba na sam mój widok?
Może ja wytwarzam jakieś pole magnetyczne?
Ale miało być o lalce w plenerze.
Plener to może dość huczne określenie trawiastej górki na obrzeżach miasta, ale za to widoki sprawiają przyjemność zarówno dzieciom, jak i mnie. Mnie, bo przy dobrej widoczności widać stamtąd moje ukochane Tatry, dzieciom - bo u podnóża górki znajduje się stacja kolejowa (pociągi!), a lotnisko leży w prostej linii kilka kilometrów dalej, więc samoloty przelatują nam nisko nad głowami.
A lalka, która pojechała z nami, to chłopiec, Tommy AA Ivan the Porcupine z serii Jezioro Łabędzie z 2003 roku. Tommy to jeżozwierz, choć, gdy zobaczyłam go pierwszy raz byłam przekonana, że to lisek. Ma włosy i ogon w kolorze złota, buty w kolorze starego złota, a ubranko i uszka z nabłyszczanej tkaniny - ogólnie błyszczy się jak dobrze wyglansowane buty. Ma tylko nieznacznie ciemniejszą karnację niż "biali" chłopcy - wygląda jak po długich wakacjach nad morzem. Upodobał sobie krzew głogu lub dzikiej róży (niestety nie odróżniam):

W pudełku prezentował się tak - zdjęcie z e-baya:

Dla równowagi zrobiłam też sesję zdjęciową kiełbasy, ale ponieważ nie jest to blog kulinarny, zamieszczę tylko jedno zdjęcie ;-)

I jeszcze trochę późno popołudniowych widoczków z moimi dziećmi w tle i nadciągającą burzą, która ostatecznie przegoniła nas do 
domu.

Mija kolejne lato, nieubłaganie... Jak mawiała moja matka "po dzieciach widać, że się starzejemy". Póki co moje dzieci raczej odejmują mi lat niż dodają, bo niejedna moja rówieśniczka jest matką nastolatków. Ale choć bardzo lubię jesień - jesienne zapachy, kolory, światło - ta atmosfera przemijania, która wraz z nią przychodzi, co roku niezmiennie wywołuje we mnie tęsknotę za dzieciństwem i młodością, które przeminęły tak szybko i których chyba nie doceniałam.
Na wczesnojesienną melancholię pomagają, jak zawsze, lalki.