Melody Kitty Fun 2000 i Kelly Fun with Kitten 2005

Dwie małe kociary.
Szatynka to Melody Kitty Fun z serii Kelly Club z 2000 r. Występowała w dwóch wariantach: tylko z kotem lub z kotem i akcesoriami. Pierwotnie miała grzywkę, ale została jej pozbawiona prawdopodobnie przez jakąś małą fryzjerkę. Grzywka była niewielka, więc nawet normalnie to wygląda, choć włosy lalki noszą znamiona czasu. Przyznam, że nie lubię tych grzywek w stylu "5 włosków na krzyż" i nie dziwię się poprzedniej właścicielce, że ciachnęła.
Blondynka to Kelly with Kitten z serii Fun z 2005 r. Stan idealny.
Dziewczynki chętnie zaadoptowały stadko zabawkowych kotów, które mam w domu, ponieważ moja córka jest wielką miłośniczką wszystkiego, co choć mgliście przypomina kota. Bywają dni, że nie zechce włożyć na siebie niczego, co nie ma nadrukowanego wizerunku kota .W stadku jest tylko jeden oryginalny, mattelowski kot.

Zdjęcia w pudełkach ze strony lilfriends.net:

Lubię koty zdecydowanie bardziej niż psy. Miałam psa jako nastolatka i było jakoś tak. Koty miałam dwa. Moja starsza kocica przybyła do mnie w wiklinowym koszyku z nieznaną przeszłością. Miała około półtora roku. Przygarnął ją dozorca, miała złamaną miednicę. Wyleczył, ale żona nie chciała w domu kota. Pierwszy dzień swojego nowego życia u mnie spędziła pod wanną (był tam taki otwór, stanowiący dostęp do odpływu, za mały, aby ją stamtąd wydobyć). Rozważałam rozbiórkę płytek, ale nazajutrz wyszła. Łagodna, spokojna, dystyngowana.  Kilka lat temu przeszła przez tęczowy most (nie akceptuję określenia "zdechła")
Druga kotka przybyła do mnie jako trzytygodniowe kocię. Jedna z niewielu dobrych rzeczy, które zawdzięczam mojej matce. Byłam wtedy świeżo po rozstaniu z moim długoletnim partnerem. Moja mama zadzwoniła około 22: "Przyjedź, sąsiadka z dołu przywiozła dwa małe kociaki ze wsi, są śliczne, a Ty chciałaś drugiego kota". Wzięłam tą bardziej łaciatą, potem żałowałam, że nie obie. Wyleczyła mnie z przygnębienia. Choć kociak nie potrafił jeszcze dobrze jeść i nogi mu się rozjeżdżały na płytkach podłogowych, zaimponował mi swoją rezolutnością. Już pierwszego dnia wpakowała się do mojego łóżka (wdrapanie się zajęło jej trochę czasu) i oswoiła kuwetę. Moja matka przez miesiąc gotowała jej kurczaka, bo nic innego nie chciała jeść (ja gotować nie cierpię i obecnie robi to R.)
Starsza kocica przyjęła ją bez zastrzeżeń. Powąchała, obeszła dookoła, zaczęła wylizywać. Po paru tygodniach dostała laktacji. Ostatecznie tą pierwszą noc i następne lata spędziły we wspólnym legowisku. Obecnie mała kotka ma już przeszło 10 lat i temperament nieprzystający do wieku. Przeszła depresję po śmierci swojej przybranej kociej mamy, przez parę miesięcy osowiała, schudła, zaniedbała higienę osobistą i zaczęła wygryzać sobie futro z ogona, który wyglądem zaczął przypominać szczotkę do klozetu... Ale jest już dobrze. Oczywiście, bywa, że dzieci dają jej w kość. Jej życie zaczyna się, kiedy pociechy idą spać. Z wiekiem polubiła pieszczoty (przez pierwsze lata na próbę pogłaskania odpowiada kłapnięciem zębami). Nawet R. musiał zaakceptować fakt, że śpi z nami. Podobno kociarze dzielą się na tych, którzy śpią ze swoimi kotami i tych, którzy się do tego nie przyznają...