Chelsie Baker 1999

Chelsie kucharka, a właściwie - jak będzie brzmiał rodzaj żeński od "piekarz" - piekarka, może piekareczka? Laleczka występowała w 5 wariantach, z różnymi akcesoriami kuchennymi, m.in. drewnianą łyżką, wałkiem. Ładna, piegowata szatynka.
I tyle o lalce. Jakoś od wczoraj wena twórcza mi nie dopisuje. Gorzej. Lalki mi się nie podobają. Doła mam i nawet znam powód. 
Napiszę o tym, pomimo, że blog miał być z założenia lalkowy. Wygadam się tutaj, bo jakoś nie mam śmiałości dzwonić w tej sprawie po raz pięćset osiemdziesiąty szósty do mojej najlepszej koleżanki i wylewać jej to na głowę, bo ma ostatnio swoje własne problemy.
Tak się życie ułożyło, że moje dzieci nie mają już ani babci, ani dziadka. Został tylko mój ojczym, drugi mąż mojej matki, taki p.o. można by rzecz. Pełniący obowiązki.
I właśnie o dziadka p.o. chodzi.
Bo jakoś nie możemy się porozumieć w kwestiach zasadniczych, a z biegiem lat jest coraz gorzej, co raz bardziej przykro, a dzieci rosną i coraz więcej rozumieją. "Nie tak" w przekonaniu dziadka jest większość spraw - od kwestii długości włosów u chłopców, w której mamy odmienne zdania, po sprawy zdrowotne.
Dziadek ma swoją wizję tego, jakie powinny być wnuki, jak powinny wyglądać i wszelkie odstępstwa od niej uważa za dowód na moją (i R.) niewydolność wychowawczą.
A odstępstw jest sporo, bo wizja moja i R. różni się zasadniczo od wizji dziadka.
Porozmawiać szczerze. Postawić granice - tak mówi R. W końcu to my jesteśmy rodzicami, my decydujemy. Tylko, że każdorazowo stawianie granic kończyło się kłótnią. Bo dziadek, jak twierdzi, ma prawo powiedzieć, co mu się nie podoba. Bo jest starszy i mądrzejszy życiowo. Tyle, że mówi to niemal nieustająco. I wszystko wie lepiej.
Czasem gderanie osiąga formę absurdalną. "Posprzątałabyś tu wreszcie" - ogarnia wzrokiem porozrzucane zabawki. A następnym razem, kiedy zabawki zbieram: "Zostaw to, nie masz nic lepszego do roboty?" O tym, że dzieci powinny posprzątać po sobie w ogóle nie ma mowy: "Przecież to jeszcze małe dzieci, daj im spokój, jeszcze przyjdzie dla nich czas na obowiązki"  
Ja mówię białe, on czarne. 
Moich dzieci nie zmienię i chyba zmieniać ich nie chcę. Bo mam fajne dzieci, mądre, samodzielne i w gruncie rzeczy się dogadujemy.
Ale w obecności dziadka jakiś diabeł w nie wstępuje, zwłaszcza w średniaka. Nie słucha, marudzi, próbuje wymuszać. Dziadek pozwala na wszystko, a kiedy żądania osiągają formę absurdalną, zamiast stanowczego "nie", są całuski, bonusy zastępcze i obietnice bez pokrycia. A potem pretensje do mnie, że nauczyć posłuchu nie potrafię.
Dziecko słyszy, jak matka jest nieustająco obsztorcowywana i mój autorytet leci na łeb, na szyję.
Mam ambiwalentne uczucia, bo z jednej strony wzbiera we mnie żądza mordu, z drugiej strony chciałabym, żeby moje dzieci miały fajnego dziadka, tak jak ja miałam w nim kiedyś fajnego ojca.
I co? I impas.
I paskudny dół po kolejnej wizycie dziadka, i spacerze do parku, gdzie było wszystko: i ciastka, i frytki, i autka, i łódki, i automaty do gry. I gderanie dziadka, ile to pieniędzy wydał. Bo ja to im żałuję, skoro od niego tak desperacko się domagają.
Nie uważam za porażkę wychowawczą fakt, że jedziemy z R. do lasu i dzieci potrafią z powodzeniem bawić się patykami i kamieniami. Nie uważam, że dzieciom niezbędne do prawidłowego rozwoju są niezdrowe przekąski, telepiące się auta na żetony, automaty z cukierkami i maskotkami oraz płatne przejażdżki rowerkami, skoro w piwnicy stoją dwa rowery, które wzbudzają nikłe zainteresowanie. 
Na wydawanie nadwyżek pieniędzy mam parę innych pomysłów, które przynoszą długoterminową radość i pożytek. Zestaw klocków, mądra książka, dobra bajka na DVD.  
I lalki też, oczywiście ;-)
No to się wygadałam. Za wyrozumiałość z góry dziękuję :-)
A to już Chelsie Baker z 1999 r.:

I zdjęcie w pudełku z e-baya: